Ja, voelen waar het me raakt is oké. Voor jou dus ook. Je hoeft als (ex-)slachtoffer van geweld niet te denken, het is al zo lang geleden.
Ik kan beschouwend vertellen over gebeurtenissen, patronen en dynamiek. Het is een soort van heen en weer reizen over de tijdlijn van mijn leven. Ik reis af naar het verleden, voel en ervaar, reis weer terug, schrijf en vertel.
Maar net zo goed is het soms pijnlijk of verdrietig om over oude dingen te lezen. Je kan denken, doe het dan niet. Maar het is oké. Zo blijf ik verbonden in de polariteit dichtbij en veraf. Het verhaal heeft nou eenmaal verschillende perspectieven. En helemaal niets meer voelen werkt ook niet.
Deze passage sleurde me terug naar het verleden. Ik zag me zo weer staan, de kinderen spelend op het pleintje, en ik binnen, niets in te brengen.
Uit een brief aan mijn ex.
… Weet je nog laatst, hier gewoon voor het huiskamerraam, weer ruzie, je bent zo kwaad dat het je niet meer scheelt, je grijpt me gewoon vol voor het raam, een hap uit mijn haren. Man wat een gezichtsverlies, de buurt heeft het kunnen zien…
Meer dan 17 jaar terug, een passage uit een lange brief. Ik voel mijn ingehouden woede. Maar het was het begin van weggaan.
Reageer hier via LinkedIn