Waarom ga je niet weg?

Weggaan bij een gewelddadige partner

Waarom gaat iemand niet weg bij een gewelddadige partner? Dat vragen veel omstanders zich af. Weggaan is geen eenvoudige zaak. Leven met partnergeweld is tergend en vergt veel van je. De meestgestelde vraag is misschien wel: waarom ging je niet weg? Dat is een goede vraag waarop het moeilijk antwoord geven is. Of misschien is het antwoord juist makkelijk. Alleen vinden mensen het moeilijk te begrijpen. Daarom zeg ik vaak: je weet pas wat het is als je er zelf in hebt gezeten. Hier past geen grootspraak als ‘bij de eerste klap ben ik weg’. Het is zoveel complexer dan dat. De angst heeft fysieke en mentale invloed én een cumulerend effect. En niet naar buiten komen is ook een manier om met schaamte om te gaan. Vergis je niet in hoe groot die schaamte is.

33 redenen waarom je niet weggaat

In Nederland wordt er gemiddeld pas na 33 incidenten melding gemaakt van huiselijk geweld. Ik maakte een veelvoud van 33 incidenten mee. Toch meldde ik helemaal niets. Zweeg al die jaren. Terwijl ik vaak genoeg overwoog om het niet meer te pikken en te vertrekken. Toch deed ik het niet. Daar had ik zeker 33 redenen voor.

33 redenen waarom je blijft

Toen ik de prille verkering uit wilde maken was ik murw na een urenlang betoog en zei: ‘Goed, we gaan het nog eens proberen.’
Zijn jaloerse reacties als ik lol had met andere mannen … misschien was het inderdaad liefde en beschermingsdrang zoals hij zei.
Ik dacht: het is in iedere relatie wel wat en ook ik heb een aandeel. Waar er twee ruziën, hebben er twee schuld.
Het was niet alleen slecht. Er waren ook rozen en romantiek.
Toen ik de eerste keer echt bang voor hem was dacht ik: misschien heb ik me inderdaad niet zo handig gedragen en is het mijn schuld.
We waren net gaan samenwonen en hadden het hele huis mooi gemaakt.
Ik dacht dat zijn uitbarstingen en het geweld voortkwamen uit onmacht.
Ik bleef geloven in onze droom: getrouwd en nu een gezin stichten. Wie A zegt moet ook B zeggen.
Ik zag ook dat hij spijt had en het zo niet bedoelde.
Ik wilde hem niet zwart maken bij anderen.
Onze ouders konden het zo goed vinden met elkaar.
Ik schaamde me dat ik me dit als sterke vrouw liet overkomen.
Ik dacht dat dit het leven was wat er voor mij was weggelegd. Dat ik de lat vooral niet hoger moest willen leggen.
We zouden weer gaan verhuizen en opnieuw beginnen. Dit keer echt.
Ik was net bevallen van de tweede, misschien was ik ook gewoon labiel.
We gingen het nieuwe huis grondig verbouwen en hadden een extra hypotheek genomen.
Ik was afgesloten van mijn gevoel en raakte de verbinding kwijt met mezelf.
Ik hoorde steeds dat als ik maar hulp zocht dat het dan goed kwam. Ik dacht ook: ik ben het aan mijn gezin verplicht.
Hij had net maandenlang een hoop werk verricht aan de verbouwing van het huis en het opknappen van de boot. We zouden nu samen gaan genieten van al dat moois.
Wat ik wilde was niet belangrijk, ik moest overeind blijven om de kinderen te beschermen.
Ik was gaan geloven dat het aan mij lag, ik was ook complex.
Ik voelde me schuldig dat ik, net als mijn ouders, mijn kinderen een scheiding zou aandoen.
Ik moest van hem niet kijken naar de gevolgen maar naar de oorzaak: dat was ik.
Hij zou me helemaal kapot maken als ik zou gaan, dreigde hij vaak. Het klonk levensecht.
Hij kende nog wel mensen die me seniel zouden verklaren. Ik was bang om de grip op mijn leven kwijt te raken als ik zou vertrekken.
Hij dreigde dat hij ervoor zou zorgen dat de kinderen bij hem bleven.
Ik kon niet meer helder denken en overzien. Ik twijfelde aan mijn waarnemingsvermogen.
Het risico om weg te rennen bij een geweldincident op straat was te groot, zou ik de kinderen ooit nog zien?
Ik had niet geleerd over hulp vragen en wilde niemand tot last zijn. Bovendien, ik was toch geen opgever?
Ik zwichtte keer op keer voor zijn charmeoffensief, dikke tranen en spijtbetuigingen.
Ik herkende me niet in het stereotype beeld over huiselijk geweld. Onderkant maatschappij. Arm, kwetsbaar en zielig. Dat ging níet over mij. Ik dacht dat ik de enige was als hoogopgeleide vrouw.
Mijn normenkader was totaal vervaagd, ik twijfelde alleen maar meer of ik het wel goed zag.
Ik wist simpelweg niet hoe uit deze onzichtbare gevangen te komen en dacht op het laatst dat ik er binnenkort niet meer zou zijn.

Victim blaming

Waarom ging je niet eerder weg? Waarom bleef je zo lang? Waarom heb je dan ook nooit iets verteld? We oordelen zo makkelijk over slachtoffers van partnergeweld. Ze krijgen te maken met negatieve en verkeerde reacties. Hierdoor worden slachtoffers dubbel geraakt. Ook wel ‘victim blaming’ genoemd. Misschien ken jij die gedachte ook. Dat je vindt dat iemand ‘lang blijft hangen’ in een relatie. Weggaan bij een partner is sowieso geen eenvoudige keus. Maar voor een slachtoffer van partnergeweld is het niet zozeer een kwestie van ‘lang blijven hangen in’ maar ook gewoon de vraag ‘hoe kom ik hieruit?’

Veel slachtoffers voelen zich niet gezien, gehoord en begrepen door hum omgeving. Met alle gevolgen van dien want het vergroot alleen maar hun eenzaamheid, zelftwijfel, schuld- en schaamtegevoelens.

Mijn weg van loskomen

Mijn weg van loskomen en vrij zijn was er een van dilemma’s, worstelingen en schuldgevoel naar mijn jongens. Wat kan ik doen? Die vraag stelde ik mezelf zo vaak. Toch kwamen er nieuwe keerpunten die me kracht gaven om mijn eigen pad te volgen en steeds verder afstand te nemen. Wat eerder overleven was, maakte meer en meer plaats voor zelfliefde. Naast dealen met mijn ex ging het over mezelf helen, autonomie vergroten en de regie krijgen over mijn eigen leven. Ik ben eruit gekomen en voel me bovenal een gelukkig en dankbaar mens.

Jij bent het probleem

Wil je meer lezen over hoe het werkt van binnenuit? Ik schreef mijn levensverhaal en geef je zo een unieke inkijk. Bestel hier Jij bent het probleem over mijn leven met partnergeweld.

Ook ben ik als spreker te boeken voor congressen, themadagen en geef ik interactieve lezingen en workshops voor professionals, aandachtsfunctionarissen en beleidsadviseurs.

Terug